Studniówka kiedyś i dziś - rozmowa z Ewą Szmit , dyrektor I LO

Rozpoczyna się sezon studniówek. Czym różnią się te dzisiejsze od wcześniejszych zabaw, choćby od pani studniówki?
Te zabawy się wiele nie różnią. Może trochę strojem. Za moich czasów na maturze obowiązywał kolor biały, czarny i granatowy. Aby każda z dziewcząt miała w tej sytuacji wyjątkowy strój, chodziło się do krawca lub nawet szyło samemu. Wodze fantazji popuszczało się dopiero na balu maturalnym.

A czy było nietaktem, gdy ktoś, jak to zdarza się dzisiaj, przyszedł sam na studniówkę?
Zawsze przychodziło się z kimś. Były pary wewnątrzszkolne albo nawet wewnątrzklasowe. A nawet, jak ktoś nie był akurat z kimś w związku, to zawsze przyszedł z kimś, kto też był sam.

Przy jakiej muzyce pani się bawiła? Wczesna Rodowicz, wczesny Krajewski?
Już nie tak wcześni (śmiech), ale tak. To były te klimaty. Zabawa trwała do samego rana.

To tak jak dziś. Czyli tu nic się nie zmieniło... Próbował ktoś kiedyś złamać tradycję rozpoczynania studniówki od poloneza?Ja co roku chcę, aby w trakcie tego poloneza było „hopaj, siup”. To moje skojarzenie z kabaretem Olgi Lipińkiej. Oni tam tańczyli menueta, a w trakcie, ni stąd, ni zowąd, wtrącali coś współczesnego. Chciałabym, żeby ktoś w końcu ktoś tak przełamał poloneza. Ale najwidoczniej uczniowie chcą tego, co wydaje się sztywniactwem. Co ciekawe, grupa, która chce tańczyć poloneza z roku na rok jest coraz większa i nawet młodsze klasy jej zazdroszczą. I pomyśleć, że kiedyś poloneza tańczyło się jak za karę!