Edukacja jest ważna, ale to nie ona buduje frekwencję - pisze szef filharmonii

Przez ostatnie lata edukacja kulturalna nie miała łatwo. Zmiany w oświacie, cięcia w instytucjach kultury, wreszcie – największy grzech – obarczenie jej odpowiedzialnością za budowanie publiczności. Dla menedżerów instytucji publicznych czasem to ostatnie bywało wygodne: brakiem edukacji lub długim oczekiwaniem na jej efekty tłumaczyli małą frekwencję na widowni, wystawach, koncertach.

Co buduje frekwencję
Edukacja jest ważna, ale to nie ona buduje frekwencję. Podstawową dziedziną mającą na celu pozyskiwanie publiczności, a nawet budowanie społeczności wokół instytucji kultury jest nie tylko edukacja czy jej program artystyczny/animacyjny, ale zwykły, pospolity marketing i PR. Mimo to, w świecie kultury instytucjonalnej te dziedziny jeszcze kilka lat temu traktowane były dużo gorzej niż edukacja kulturalna. W znakomitym serialu „Artyści” wyemitowanym w ubiegłym roku w TVP dział marketingu nie pojawia się w żadnym odcinku, zaś jedynym PR-owcem przypadkowo zostaje dziennikarka z odzysku. Prawdziwy widz natomiast – czyli taki, który przychodzi do kasy i chce kupić bilet – pojawia się dopiero w ostatniej minucie całego serialu. Ten gest wymownie świadczy o pozycji marketingu kultury w instytucjach artystycznych.

Marketing uwodzi widza, edukacja go ubogaca
Ten stan jednak się zmienia wraz ze wzrostem oczekiwań przez samorządy kompetencji menedżerskich osób zarządzających instytucjami i zarazem wymagań publiczności. To ona w znacznym stopniu dotuje publiczne instytucje kultury z podatków. Przy instytucjach powstają służby marketingowe, komunikowania, stale podnoszące swą skuteczność. W ostatnich latach powstało duże zapotrzebowanie na specjalistyczną wiedzę z zakresu marketingu kultury oraz inspiracje z tej dziedziny.

Edukacja kulturalna zaś powracając na swoje tory zajmuje się tym, co do niej należy, czyli wzrostem kompetencji kulturowych społeczeństwa. Czołowym i pionierskim w tej dziedzinie jest Warszawski Program Edukacji Kulturalnej, angażujący we współpracę instytucje, organizacje, placówki oświatowe, urzędników, społeczników, przedsiębiorców itd. Dziś stanowi on wzorzec ogólnopolski (...).