Katarzyna Dźwigalska kończy przepiękną karierę. To legenda gorzowskiej koszykówki

Dźwigalska (wcześniej pod panieńskim nazwiskiem Czubak) rozegrała 458 meczów w PLKK i 79 w I lidze. Łącznie w ligowych rozgrywkach w kraju zdobyła 1874 punktów, a na ekstraklasowych parkietach miała 1094 asyst. W europejskich pucharach w barwach AZS-u (też AZS-u PWSZ) wystąpiła w 59 spotkaniach i zdobyła 104 punkty oraz miała 113 asyst.

- Przyszedł ten czas, żeby po ponad dwudziestu latach intensywnego życia sportowego, rytmu treningowego, aktywności zawodniczej zawiesić buty na kołku. Wszystko ma swój początek i koniec… - napisała w mediach społecznościowych kapitan akademiczek. - Do zobaczenia w hali przy Chopina. Bo to, że kończę zawodową karierę nie oznacza, że żegnam się z koszykówka na zawsze.

37-letnia Dźwigalska z klubem z Gorzowa zdobyła srebrne i brązowe medale mistrzostw Polski. To największe sukcesy, które odniósł AZS w historii. Gorzowianka była też reprezentantką Polski na mistrzostwach Europy w 2011 r., gdy selekcjonerem kadry narodowej był trener Dariusz Maciejewski z AZS Gorzów. Do tego z młodzieżówką sięgnęła w 2005 roku po srebro europejskiego czempionatu U-20 i dwa lata po tym wywalczyła brąz na uniwersjadzie.

- Jestem z Gorzowa, tu się urodziłam, tu się wychowałam. Jestem wychowanką gorzowskiego klubu i jestem z tego dumna. Nie musiałam na siłę szukać klubu w Polsce, bo miałam klub w swoim rodzinnym mieście, który zdobył 7 medali mistrzostw Polski, grał w Eurolidze, a teraz gra w EuroCup. Zawsze powtarzam, że tą szansę dostałam jak byłam młoda. Przyszedł trener Maciejewski i na mnie postawił. Byłam pierwszą rozgrywającą, dostałam swoje minuty i miałam szansę na rozwój sportowy. Rozwijał się też klub, był awans i gra o co raz wyższe cele. Wyzwań i przygód nie musiałam szukać, bo wszystko miałam w Gorzowie – dodała rozgrywająca dla oficjalnej strony AZS AJP Gorzów.

Pełna treść wpisu:

Przyszedł ten czas, żeby po ponad dwudziestu latach intensywnego życia sportowego, rytmu treningowego, aktywności zawodniczej zawiesić buty na kołku Wszystko ma swój początek i koniec…

Z tego miejsca pragnę przekazać kilka słów podziękowań.

Największe ukłony należą się moim bliskim. W pierwszej kolejności chcę podziękować moim rodzicom, dzięki którym ta przygoda w ogóle się zaczęła bez Waszego wsparcia na pewno nie zaszłabym tak daleko… A im dłużej trwała moja przygoda z koszykówką to wsparcie miałam coraz większe Podziękowania dla mojego męża za ciągłą wiarę w moje umiejętności, za logistykę i opiekę nad naszymi kochanymi dzieciaczkami ‍‍‍ gdy zostawali sami……..gdy mama miała trening albo wyjazd na mecz Całej rodzinie za wsparcie i trzymanie kciuków.

Dziękuje trenerom, działaczom, osobom i firmom wspierającym nasz klub - za wyjątkowe lata współpracy, za szansę i możliwość rozwoju, za wspólne sukcesy i porażki ….

Chciałabym również podziękować wszystkim fizjoterapeutom oraz lekarzom z którymi miałam okazję współpracować dzięki Wam moja kariera zawodowego sportowca mogła trwać tak długo

Dziękuje także wszystkim zawodniczkom z którymi miałam przyjemność występować w naszym gorzowskim klubie ( a trochę tych osób było ), za atmosferę w szatni, tysiące godzin w podróżach, rywalizację na treningach, motywacje do działania i przyjaźnie na całe życie

No i w końcu dziękuje Wam drodzy kibice!!!
Za Wasz wspaniały doping, za dobre słowo i krytykę - bo to wszystko motywowało mnie do dalszej pracy!

Do zobaczenia w hali przy Chopina Bo to, że kończę zawodową karierę nie oznacza, że żegnam się z koszykówka na zawsze